Huwelijken achter elkaar?

[Frerik]

Hallo,

hoe was het rond 1900 met de rouwperiode. Is het mogelijk dat de vrouw van iemand in januari 1902 sterft en dat hij in augustus 1902 alweer trouwt met een andere vrouw?

alvast bedankt,
Frerik

[margreet]

Hoi,

Rouw lijkt me eigenlijk meer een sociaal iets dan een wettelijk iets.
Is er nu iets van een wettelijke rouw dan?
Al was dat 100 of 200 jaar eerder, ik heb ze toen wel met 3 maand, 5 maand en 7 maand zien hertrouwen, dus een half jaar wijkt niet echt af.

groet, Margreet

[Frerik]

Ik meende dat er een officiele rouwperiode was van een jaar, maar misschien gold dat alleen voor een vrouw. In ieder geval wilde ik even de mening van een 'professional' horen. En meestal blijkt dat Margreet te zijn,

wederom dankjewel!

groetjes
Frerik

[margreet]

Hoi,

Laat mij voor de zekerheid even googlen. Er was oa dit, er zal wel meer zijn:
Hofrouw: In de 19de eeuw was de rouwtijd nog verdeeld in drie perioden: zware rouw, halve of middelbare rouw en lichte rouw. Tegenwoordig kent het hof alleen diepe rouw en lichte rouw. De Koningin bepaalt het aannemen van hofrouw wat betreft graad en tijdsduur.
Hofrouw geldt meestal voor de periode van overlijden tot en met de dag van de begrafenis. Bij zowel diepe als lichte rouw dragen de civiele leden van de hofhouding stemmige, donkere kleding; heren dragen daarbij een zwarte das. Het personeel en militaire leden van de hofhouding dragen om de linker bovenarm een effen zwarte band van circa 75 mm breed.
Diepe rouw wordt over het algemeen alleen aangenomen bij het overlijden van een lid van de Koninklijke Familie.

Uit Volksleven in Drenthe:
Hoe lang duurde vroeger de rouw na sterfgevallen?
De rouw na sterfgevallen was vroeger voor de familie precies vastgesteld: de kinderen, echtgenoten en ouders rouwden een jaar en zes weken, broers en zussen een half jaar, ooms en tantes drie maanden en neven en nichten zes weken.

Rouw
Mannen droegen in Drenthe een zwarte band en een zwart zijden rouwroosje aan de pet. De vrouwen droegen zwarte kleren en een hoedje van zwart kant.

Geen onderscheid daar tussen mannen en vrouwen dus.

De rouwperiode in Bunschoten-Spakenburg heet 'vierljaars'. Het wil zeggen dat de rouw om een overledene meerdere maanden duurt. Zoals de naam al verraadt, ging het oorspronkelijk om een kwart jaar. Ten teken van rouw droegen de Spakenburgse vrouwen in verschillende rouwfasen diverse typen rouwkleding, van diepzwart via paars naar blauw.

groet, margreet

[embe]

er waren vroeger wel regels en zelfs wettelijk geregeld, geloof ik. in ieder geval voor de vrouw. zij mocht niet binnen 9 maanden na overlijden echtgenoot (of na scheiding) hertrouwen. en dat had te maken met het feit dat ze evt. in verwachting zou kunnen zijn.
heb even gegoogled en vond dit op: http://www.ethesis.net/izegem/izegem_hfst_6.htm

In tegenstelling tot de mannen waren de vrouwen wel aan regels onderworpen. Het werd weduwen verboden te hertrouwen binnen de negen maanden na hun vorige huwelijk. De maatregel moest "confusio sanguinis" vermijden[78]. Op die manier wist men zeker dat de geboren kinderen van de nieuwe man waren. Wanneer men vroeger hertrouwde nam men het risico om een kind van de overleden echtgenoot te zien als een wettig kind van de nieuwe man. Deze sperperiode werd echter niet altijd gerespecteerd. Volgens Bideau trouwde maar liefst 15,5% van de weduwes reeds binnen deze negen maanden[79].

[78] F. Van Poppel, op. cit., p. 308.
[79] A. Bideau, art. cit., p. 40.

en dit

Hertrouwen
Tot ver in de 19de eeuw werden huwelijken eigenlijk alleen maar ontbonden door de dood. Na het overlijden van de partner hertrouwde men soms. Mannen hertrouwden sneller dan vrouwen. Zo'n derde deel van de mannen hertrouwde binnen een jaar na het overlijden van hun echtgenote. Het rouwproces van de weduwen duurde langer, ongeveer negen maanden en moest publiek gemaakt worden. Bij weduwen golden er afspraken en codes betreffende de kledij en sociale contacten. Hoe landelijker de gemeente, des te langer wachtten de weduwen om te hertrouwen, waarschijnlijk omdat de sociale controle in kleine, landelijke gemeenten veel groter was. Een tweede rem op het hertrouwen van weduwen was de kinderlast. Hoe meer kinderen een vrouw had, hoe langer het duurde voor ze opnieuw trouwde. Ook de leeftijd van de kinderen speelde een rol. Vrouwen, die het alleen financieel konden beredderen, hertrouwden niet zo snel en gaven de voorkeur om te gaan inwonen bij de volwassen zoon of schoonzoon. De weduwestaat bracht vaak een verslechterde materiële positie met zich mee, maar was ook een bevrijding voor de vrouw. De gehuwde vrouw was rechteloos, terwijl de weduwe het beheer over het vermogen kreeg en de voogdij over de kinderen kreeg.
Een derde belemmering voor een tweede huwelijk was de negatieve houding van de samenleving ten opzichte van het hertrouwen van weduwen. Die negatieve houding werd aangezwengeld door de kerk. De kerk had drie rechtvaardigingsgronden voor het huwelijk. Ten eerste moesten er tijdens het huwelijk vele kinderen voortgebracht worden. Ten tweede konden de partners elkaar wederzijds steunen en tenslotte diende het huwelijk voor de inperking van 'de lusten van het vlees'. Deze rechtvaardiging gold echter niet een tweede huwelijk. Enkel de wederzijdse steun was dan nog van toepassing. De kerk was dan ook geen voorstander van een tweede huwelijk, vooral niet van weduwes. Ze werden gehekeld omdat ze kennelijk hun lusten niet konden bedwingen.
Hertrouwen bij weduwnaars was meer geaccepteerd. Zij konden de zorg voor de kinderen gebruiken als reden voor een tweede huwelijk. Er rustte immers een taboe op arbeid van een man in het huishouden.

vond ik op: http://home.wanadoo.nl/margogelten/Vroe ... Hertrouwen

groetjes,
margo